การศึกษาผลของการใช้ชุดฝึกท่านั่งยอง (Squat) เพื่อเพิ่ม ความแข็งแรงของกล้ามเนื้อขาสำหรับนักเรียนที่มีความบกพร่องทางสติปัญญา ในรายวิชากายภาพบำบัด โรงเรียนโสตศึกษาจังหวัดปราจีนบุรี : กรณีศึกษา

การวิจัยในชั้นเรียนนี้มีวัตถุประสงค์ของการวิจัยคือ เพื่อศึกษาผลของการใช้ชุดฝึกท่านั่งยอง (Squat) ในการเพิ่มความแข็งแรงของกล้ามเนื้อขากลุ่มเหยียดเข่าของนักเรียนที่มีความบกพร่องทางสติปัญญา ในรายวิชากายภาพบำบัด และเพื่อเปรียบเทียบความแตกต่างของความแข็งแรงของกล้ามเนื้อขากลุ่มเหยียดเข่า ของนักเรียนที่มีความบกพร่องทางสติปัญญา ในรายวิชากายภาพบำบัดก่อนและหลังการใช้ชุดฝึกท่านั่งยอง (Squat) กลุ่มเป้าหมายที่ใช้ในการวิจัยคือ นักเรียนที่มีความบกพร่องทางสติปัญญา ในรายวิชากายภาพบำบัด โรงเรียนโสตศึกษาจังหวัดปราจีนบุรี ที่กำลังศึกษาในปีการศึกษา 2566 จำนวน 1 คน  โดยใช้วิธีเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูล คือแบบบันทึกการทดสอบกำลังกล้ามเนื้อขากลุ่มเหยียดเข่า ใช้ระยะเวลาในการศึกษาวิจัย 8 สัปดาห์ วิเคราะห์ข้อมูลจากผลการเปรียบเทียบกำลังกล้ามเนื้อขากลุ่มเหยียดเข่าก่อนและหลังการจัดการเรียนรู้ ซึ่งผลการวิจัยพบว่าหลังได้รับการพัฒนาด้วยชุดฝึกท่านั่งยอง (Squat) ของนักเรียนที่มีความบกพร่องทางสติปัญญา รายวิชากายภาพบำบัด มีความแข็งแรงของกล้ามเนื้อขากลุ่มเหยียดเพิ่มมากขึ้น และเมื่อเปรียบเทียบความแตกต่างก่อนและหลังการใช้ชุดฝึกท่านั่งยองพบว่ากำลังกล้ามเนื้อขากลุ่มเหยียดเข่าหลังการใช้ชุดฝึกสูงกว่าก่อนการใช้ชุดฝึก 1 เกรด